Airiños da miña terra

Aire. “Mestura que, constituída por osíxeno, nitróxeno e outros gases amais de vapor de auga, forma a atmosfera da Terra”. Vento. “Aire atmosférico en movemento” (RAG). A auga, a terra, o AIRE e mais o lume, para o filósofo Empédocles, e mais tarde para Aristóteles que denominou elementos, foron os principios básicos que constituían o mundo, teoría que séculos despois quedou desbotada cos avances da ciencia. O mundo sería, pois, unha determinada mestura deses catro elementos, en maior ou menor grao.                

Sen embargo, querida Marta, malia non querer esmiuzar agora tal teoría, con todo e iso, o ar para os filósofos helenos tiña esta simboloxía de hálito creador, de sopro de palabra, o mesmo concepto amosa no Xénese coa creación do home, de luz e mais lixeireza, de mobilidade e mais de liberdade como o voo ceibe das aves.                              

    A fraseoloxía coa palabra “aire” é abundante no galego, mais para non andar co aire nas pólas, pídoche, benquerida Marta, un respiro de atención, que non quero falar para o aire como cando explicaba metafísica no Instituto a rebuldeiros adolescentes: nun airiño de Deus remato o conto e xa quedas libre de planear ao teu aire como unha presumida bubela que se deixa caer ao canón do Sil dende o alto da capela de Triguás.            

    Ao reler o que vou escribindo ando no aire, cazando erros e mais erratas,  mais axiña me enfado, mecagoná! que corto o aire coa fouce! co cello engurrado do mal aire que me dá: como se for o aire de mariñeiro maniático de cando arranxa o camarote colocando cada cousa no seu sitio, aire que respirei cando mudei de aires nun cruceiro a Bos Aires, e perdoa polo bucle redundante, cos cartiños aforrados do ensino, que nos últimos anos non podía respirar o aire de loita polos recortes, ventando co nariz de vello perdigueiro que xa non aguantaría outro ministro Wert coa Lomce de seu, que me cómpre tomar aire fresco que a vida entrada no aire do outono xa non está atada cun barazo a un papaventos, que como di o outro empreñas do aire con ilusión e pares do vento un proxecto frustrado: e que cousa atopaches, aire de arriba?                               

    Vou como unhas castañolas co aire de primavera que abanica as folliñas de castiñeiro nos soutos da ribeira do Sil escoitando o lene sentir da natureza; co aire fresco que alivia as calores de verán na pasarela que serpea ao carón do Mao; co respiro de aires antergos de tumbas abertas en canal na aira da necrópole de San Vitor; vou de compaña cos aires renovadores do concello de Parada de Sil que poñen en valor o rico patrimonio que é de noso: aires de brisa renovada na proa do catamarán que asuca o Sil, airiños de música no concerto do mosteiro de Santa Cristina, aires alegres de vendima na fábrica da Luz, aires de achego de veciños que aventan coa criba de media lúa castañas secas en Purdeus, lecer de meu atando as folliñas do calendario que comeu o tempo ou xuntando as estampas daquela vida da infancia que levou o vento.        

    Que se afogue Eolo que aviva o lume devorando carballos e piñeiros! Suave airiño que seque as bágoas de desconsolada mai por un mal aire que lle deu a un fillo; mal berce de aire nado no océano que trae preñadas as nubes de ruinosa sarabia; non atopo abanico menciñeiro para saírmos airosos desta crise que nos mantén afogados; que leve o demo o mal aire que ventan os adegueiros de cara ao futuro; sopro na corrente de aire para que lles achegue o andazo aos políticos, que rouban con aires mentireiros de “non me consta,” aos que andamos pola vida coa cara lavada e cos petos baleiros.  
     Sopro de alento a persoas desvalidas que viven do aire; fol de aire ventoso que limpe as culpas a un pobre necesitado que rouba a un rico ladro; solta de gas ao aire polo escape de atrás que nos alivie dos recortes o día da festa das urnas, mandando aos políticos, aos que tornan a auga para o seu muíño, a tomaren o aire de Villadiego.    
                                 

Vento oportuno que esfarele a polución do escape da sociedade de consumo para que repartan o pan aos que veñen con cara de fame a petaren na porta da terra de promisión: que se derruben as tupidas cribas, nas fronteiras de alto aramado! Que lle baixen as orellas ao vento de Tarifa que sopra en popa a toda vela nas táboas do surf dos mozos ricos, pero que vira en contra envorcando as dornas de mozos pobres que escapan do sur, en guerra. Parada de Sil,  Ribeira Sacra.  Airiños...