Que veñen os lobos!

Os lobos retornan ás fragas de Caldelas. Un home de Parada de Sil, na  Ribeira Sacra, coroándolle a cabeza a neve dos anos, seica se encontrou no camiño que vai cara Forcas con tres lobos, e que un deles era bípede, lobishome, licántropo, lobo de xente ou como demo se diga.

Ovellas xa non hai; pitas, tampouco; coellos, non sei, pero vellos si que se dan nestes lares da ribeira do Sil, xa que logo os canis lupus, chegados de fóra, andan a vagar polas tapadas, fuxindo dos dentes dos xabarís.

Unha tardiña, tropezaron con este home de Espiñas que ía indo paseniño, mentres sumaba unha puñada de euros aforrados da paga, multiplicándoos en pesetas, recendendo ao seu redor carne de cristián para os lobos.

–Imos ver –dixo o lobishome– aí tedes manduca e comedela, eu prefiro morderlle os cartiños que garda o vello na faldriqueira.

–Os lobos que viñan cara min –comentaba o vello no faladoiro do atrio– cos dentes regañados axiña fuxiron co rabo entre as pernas, ao probaren a menciña dun estadullo que agarrei dun carro, mais o outro lobo, listo coma un allo, por arte de birlibirloque, falándome en cristián, ripoume nun tris os cartiños do peto da faldriqueira que gardaba para comer o polbo na feira do Castro.

O vello dos Fiós quedou no medio do camiño a velas vir coa faciana debuxada de momia asombrada, como se lle arrearan, así polas boas, un sopapo no queixo, ollando ao lonxe a capela de Triguás, que remedia as dores de moas.

–Os lobos vanse arrimando a ti, como tal cousa, en nun descoido danche unha trabada –explicáballe o vello aos pantasmas na escuridade da alcoba, coa lingua enredada nun bucle de nunca acabar antes de pegar no sono.

Daquela, seica perdera a fala de cristián, un mes despois vendo os ollos magnéticos doutro lobicán acochado, ao asexo, na carballeira de Maraván.

O psicólogo doutor bailaba dubidoso co diagnóstico: agorafobia, afasia, mutismo electivo?, porén, en troques, a soas ou para os seus adentros, falaba coma un descosido: “Que xa non hai lobos? Habelos, hainos, aínda que os de agora amosen disfrazados de compadres. Abofé, que había que engaiolalos no Foso do lobo nos Torgás, ao coidado dos mouros dos Balcóns”. 

E, como resultas, o señor dos Fiós, que se enseñoraba co inverno,disque invernara antes de tempo, enmudecendo illado dentro dun pucho de la, tal como as pedras das paredes dos soutos se tapan da friaxe cunha perruca de musgo.

Parada de Sil, o berce da Ribeira Sacra.