Os Casares de Parada de Sil

‘Casares’ é un apelido de orixe vasca, que en romance vén ser coma se dixéramos un sotobosque, breña ou cousa parecida. A Casa Solar dos ‘Casares’ seica tivo o seu berce no lar de Alza, desto xa medraron os carballos, claro; agora Alza é un barrio de Donostia dotado co ‘Centro Cultural Casares’, en honor a esta familia de avoengo. Disque unha liña destes Casares foi parar a Cantabria, arraigando longos anos na aldea de Toranzo: ao parecer, desta rama montañesa procedemos os Casares de Parada de Sil, a ver como cho explico, sen enredarme nas pólas desta árbore xenealóxica.
 
Francisco Casares figura como tallista-escultor no censo de Ensenada de 1756. Certo. E disque partira de Cantabria cara Parada de Sil co gallo de cubrir a ábsida do Mosteiro de Santa Cristina cun retablo barroco, ao gusto da época, e que tivera casa e lareira en Fondodevila, onde arraigara ao carón do Sil. De Francisco Casares, o noso devanceiro artista, descendemos tódolos Casares de Parada de Sil: José Casares, o xastre que deixa aos veciños feitos un pincel; a súa sobriña, a panadeira, que elabora as mellores bicas da contorna; na ribeira, os da Casa de Viana, e mais outros. (O retablo devandito pódese ollar na igrexa de Sacardebois, grazas ao empeño e bo facer na súa restauración levada a cabo por Helito do Sagrado, artesán e mais ebanista primoroso).  

Outra puntada no perfil dos Casares de Parada: Casimiro Casares,  neto do escultor, foi concelleiro do Concello, cando daquela estaba nas maos dos liberais, con José Gómez de Páramo á cabeza. E resulta que o fillo de don Casimiro, Tomás Casares, médico el, veu na conveniencia de casar coa rapaza de don José Gómez de Páramo, a señorita Ramona Gómez Losada, filla vinculeira da Casa de Viana, así que deste xeito, o apelido ‘Casares’ pasou a intitular a miña liñaxe.

E para rematar o desenrolo do devir da familia Casares, só falta engadir que os nosos devanceiros, víronse implicados na política e na guerra, servindo tanto por mar como por terra ao rei Alfonso VIII, xunto a quen loitaron na batalla de ‘Las Navas de Tolosa’, en 1212. Os anais da época falan de Don Juan e don Pedro Casares que formaban nas filas de Don Diego López de Haro, señor de Biscaia, segundo vén testemuñado no traballo manuscrito de Sebastián Lisazo, titulado: ‘Nobiliario de los Palacios, Casas Solares y linajes nobles de la Muy Leal y Muy Noble provincia de Guipúzcoa’. Nobreza de alma que, con certeza, herdamos tódolos Casares do Concello de Parada de Sil.

Escudo de Armas. Escudo acuartelado: 1º y 4º, en campo de prata, un xabaril de sable andante; 2º y 3º, nun campo de ouro, unha torre de gules. Concello de Parada de Sil, o berce da Ribeira Sacra. 

Loas o meu fillo Eduardo que andou á procura destes datos da liñaxe Casares cos que artellei o artigo que acabas de ler.