martes, 30 de novembro de 2010

Corazóns solitarios




Os vellos queixámonos baixiño dos achaques de noso, porén mentres un poida, seguirei a mexer nas miñas cousas: ó cantar o galo no poleiro, baixo ó alpendre a por unhas achas de carballo e mais  unha puñada de uces e prendo o lume na cociña económica, tras os primeiros fumes, axiña poño as maos por riba do fogón: xa quentes coma roxóns, coa sensación de quecer de arriba cara abaixo, ando a rebulir na casa de acó acolá un anaco, facendo que fago sen facer nada, mais de alí a pouco o meu corazón, solitario, malferido dende o último inverno que me deixou a Xenerosa, foi entumecendo pola friaxe da súa ausencia: nestes días de novembro, nove meses compren para nacer, nove meses para a caída da folla, avisoume varias veces de se calar, que está moi traballado como o meu vello Seat 600...


Ningún comentario: