sábado, 12 de xuño de 2010

Portabrosmos, un paso no Sil

Hemeroteca da Voz de Galicia * 26 de xaneiro do 2007
Autor do comentario: C. Rueda | F. Albo Localidade: Monforte.

Unha aldea de Sober conserva recordos dos tempos das barcas e a pesca de anguías.No pobo vivían catro barqueiros que aseguraban o tránsito cara á beira ourensá.

O pobo de Portabrosmos, na parroquia soberina de Pinol, era un paso obrigado entre as ribeiras lucense e ourensá do Sil antes de que o río fóra embalsado. Os puntos de atracada en ambas as beiras correspondíanse co camiño real que, procedente de Ourense, cruzaba o río no lugar da Barca de Abaixo, seguía por Portabrosmos, pasaba por Chanteiro e continuaba polo Camiño do Atallo cara a Pinol.

Hai xa moito tempo que desapareceu o paso de barcas, pero os veciños do lugar aínda conservan moitos recordos deses tempos. Foron catro os últimos barqueiros de Portabrosmos que trasladaban persoas e animais dunha beira outra: Meixide, Constante, Amador e Pepe dá Ribeira. Usaban unha barca comunal. Cada semana se turnaban dous barqueiros para conducir a barca á outra beira. O labor complicábase nas épocas de crecida, nas que había que empregarse a fondo para evitar que as correntes arrastrasen a embarcación río abaixo.

A barca, rectangular, medía seis metros de longo por dous de ancho. Os prezos eran fixos. Cobrábase unha peseta por persoa e 1,50 por cabeza de gando. Os veciños utilizaban a barca para acudir ás festas de Sacardebois, á feira de Parada de Sil e a Castro Caldeas cando era a tempada de sega. Tamén se empregaba para ir buscar leña á ribeira ourensá. Pero cando tiña máis pasaxeiros era o día da romaría de Cadeiras, á que acudían moitos veciños da outra beira.

Abandono

O punto de atracada na ribeira ourensá era na aldea de San Fiz, preto de Sacardebois, que se caracterizaba por ter as súas rúas empedradas e pulcras. Cando se construíu o encoro, os veciños abandonar a aldea, xa que o terreo volveuse inestable. Só unha muller de idade avanzada negouse a abandonar a súa vivenda. Anos máis tarde tivo que ser trasladada polos seus familiares debido á súa precaria saúde.

O embalsamiento do río acabou con outra actividade característica de Portabrosmos, a pesca, que se practicaba en varias pesqueiras repartidas neste tramo da canle. As nasas e os cestós (unha variedade de cesta adaptada para a pesca) eran as artes ou medios que utilizaban para pescar anguías, peixes e troitas. As anguías tiñan moita demanda cando era a romaría de Cadeiras. Os rosqueiros de Sober solicitábanas a miúdo para confeccionar as súas típicas empanadas da raia.

'O Meixide' era un experto pescador a quen acudían con frecuencia os rosqueiros e demais veciños. «Preparade a pota e as patacas para poñelas non lume, que vou por peixes», adoitaba dicir. Collía unha rede curta denominada rebucha e ao intre volvía con sete ou oito quilos de peixes e anguías.

Ningún comentario: