Xornal de Galicia | Sábado, 20 Marzo, 2010 - 09:41 O señor Anxo pousou un anaco no Corro de Sacardebois. Só puido vender dúas olas: unha á Marría dol Val, a 'Carpinteira', que lla escachara a ola da auga a súa filla, Nurita, vindo da fonte da Confedería e mais outra ó Sidro de Viana que lle cumpría para augardente, que andaba por entón coa xeira de tres potes facendo a destila. De maneira que, o señor Anxo decidiu recoller con tento o emburullo das olas, cargalas no macho e tirar cara Forca, na procura do sorriso dunha mellor fortuna, pois "na ribeira xa está todo o pescado vendido", comentou dende os seus adentros. Antes de se encamiñar pola petada que vai da ribeira á montaña, púxose a tomar o taco, co gallo de repoñer forzas e darse un aire: tirou da palla que estaba a servir de tapón na boca dunha ola, meteu a mao e sacou un cacho de mantel envurullado que gardaba a comedela, que lle había de cumprir para os días de andaina coa venta dos cacharros do seu obradoiro de Gundivós; axiña agarrou un chourizo de cebola e colondro de compango cun cacho de pan centeo, mollando a palleta, mentres ia apertando con moito cariño a bota de viño de Amandi, porén o cacho de cachucha deixouna para cear, porque 'enche máis para poder durmir coma unha pedra ó pé dun palleiro', pensou con certeza o señor Anxo que xa sumara 60 anos pola vendima.
O oleiro de Gundivós, recuperado de forzas, tomou o camiño real que xungue a ribeira coa montaña. Despois de pousar con tento ó abeiro do castiñeiro neto, que había por riba das penas de Mouca, chegou ós cancelos do cichón, onde seica adoitaban mexar os lobos para marcar o seu territorio: un recuncho no mesmo cu da fraga, coñecido como fontefría. Neste lugar disque naceu a lenda da Cabritiña de Ouro: sitio escuro onde se acochan polo día as garduñas e dorme o gabián, pois o sol peneirado pola abundante ramaxe tápaos coa néboa de luz difusa ó abeiro dos cazadores os domingos despois da misa como dos 'leitós' nos días soltos que portan o viño en moios cargados en burros e machos preguiceiros rubindo a petada que vai da ribeira á montaña.
Sentado de cuartos traseiros no alto da pena que conforma os cancelos do cichón esperaba o lobo, ó asexo: en chegando o cacharreiro á súa altura, o lobo que levaba varios días esfameado cortoulle o paso cós dentes regañados, brancos e afiados coma puntas de navalla, destilando dous fíos de cuspe porfiados ó cheirar preto carne de cristián.
-Podo pasar...? -preguntoulle o artesán de Gundivós, contendo a respiración.
-'Poder...? podes, pero non has de poder' -contestoulle o lobo que falaba deste xeito, porque lle roubara a fala da xente ó señor Pecumió, un vello vagabundo de Santiago de Medorra o cal andaba cantaruxando polas portas das casas con haberes, home de falares escuros e misteriosos: un día, ó final do verao, o señor Isidro de Viana díxolle: eih, Pecumió, bótame unha mao que teño que procurar esta leira de patacas..., eih, 'señor Isidro, arríncaas ti que sabes onde as puxeches', lle contestou así tan fresco o señor Pecumió.
-Podo...? -insistiu o oleiro de Lemos, facendo o aceno de emprender de novo o camiño.
-'Poder...? Podes, pero non has de poder' -repetiulle, unha vez máis o lobo regañando os dentes, mentres polos sendeiros que había ó pé do camiño amosaban os fociños doutros catro lobos, grandes e fracos como as cabalerías de xitanos, dispensando, que un día chegaron a Sacardebois cós carromatos do circo.
Mais como abofé as dificultades avivan o enxeño, o señor Anxo matinou unha artimaña coa que habería de saír airoso dos atrancos deste enredo de palabras: primeiro, pousou a carga; logo, pegou na ola onde gardaba a cachucha e púxolla ó lobo perante os fociños. Sen parar mentes, o lobo movido pola fame meteu a súa angulosa cabezas pola boca da ola, abriu as fouces e trincou o cacho da cachucha, co óso e todo. Porén, como sabe máis un cristián que un pericán, o torpe animal non podía sacar a cabeza, nin atinaba en manexar a boca para abrila ou pechala. Entón, o lobo desesperado polo pánico que produce a asfixia, comezou a xirar coma unha buxaina, erguéndose en voo entre a ramaxe dos carballos.
Os outros lobos, abraiados, por non ollaren tal cousa en ningures, polo si ou polo non, escaparon do lugar co rabo entre as patas, mirando de esguello ó señor Anxo que tiña poderes.
Despois dun breve, pero rápido percorrido vertical, coma dun tifón se tratar, o lobo coa ola metida na cabeza, esgotada a enerxía propulsora, procurou unha aterraxe de emerxencia en picado diante dos pés do oleiro. Aparvado pola vertixinosa viaxe aérea, pero libre xa do escafandro de barro, que escachara cun estrepitoso golpe no chan, díxolle ó oleiro coas orellas gachas, namentres lle estaban a rebulir unha puñada de grilos na cabeza:
'Vostede pode, e ha de poder o que haxa mester', mentres ó lonxe, se ouvían os berros queixosos da cabritiña de ouro.
E disque o lobo que moraba no seu territorio que ía dende as penas de Mouca ata o alto da carballeira de Maraván non roubou máis falas de xente, pois como está a rezar nos libros dos doutores da Igrexa: "Na testa dun lobo non cabe cristián". Parada de Sil, terra con lentura para que abrollen lendas e contos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario